بانسريءَ جهڙي شخص جي ڪٿا
مان ته ڄڻ ڪا بانس جي ڪاٺي هيس،
جا اجائي هئي پئي ، پر
عشق مون کي پنهنجي هٿڙن ۾ کنيو،
عشق مون ۾ سوهڻا ڪي سَلَ ڪڍيا،
۽ مون کي هي روپ بخشيو۔
عشق مون کي پنهنجي چپڙن تي رکي،
ڦُوڪ پياري پنهنجي جذبن جي ڏني،
پوءِ سُرَ مون مان سوين نڪتا سڄڻ!
سُرَ اهي جي شاعري ٿيا،
سُرَ اهي جي روشني ٿيا۔
سُر اُهي جي راڳَ ٿي پيا،
زندگيءَ جو ڀاڳ ٿي پيا،
سُر اهي جي رنگ ٿي پيا،
۽ جيئڻ جا ڍنگ ٿي پيا.