نئين دور جي نئين انسان لاءِ
هن ڌرتيءَ جو آن ناز به تون،
۽ صدين جو آواز به تون،
جو اُوچو ٿي هر چيز ڏسي،
سو آهين ڄڻ شهباز به تون۔
هي رسمون سڀ زنجير اٿي،
تون هاڻي تن کي ٽوڙي ڇڏ!
۽ صوفين راهه ڏسي آ جا،
تون ٿورو ان کي موڙي ڇڏ!
تون گُل تي ماڪ ڦُڙو ناهين،
تون آنهه سمندر گهرو ڪو،
ٿيون راهون تنهنجا پير تڪن،
تون اڳتي وڌ، ڇو آن بيٺو!
جت ڪنهن به پکيءَ جو پير نه آ،
سا جاءِ ته پنهنجي اوسيئڙي،
هي چنڊ ستارا ٻيرن جئن،
تڪجي پونين ميڙي ميڙي۔
هي تنهنجا ننڍڙا هٿ ڪڏهن،
ان دنيا جا خالق ٿيندا،
جنهن دنيا جا انسان سڀئي،
تو جهڙا ئي مالڪ ٿيندا۔