هي ڇا ڄاڻن
جيئن وڃان ٿو بند هيٺان مان،
کيتن مان ٿا ڪي ڳوٺاڻا،
مون کي ڏسندي، ڏاٽا رکندي،
پاڻ ۾ سُس پُس ويٺا ڪن ٿا،
شايد ويٺا هئين چَون ٿا:
“هي ته لڳي ٿو واندو آهي،
ڪو هن کي ڪم ڪار نه آهي،
هيئن هتي ڇو روز اچي ٿو؟
ڇا روزانو هيئن ڏسي ٿو؟”
پر هي ڇا ڄاڻن ويچارا،
ڇا ڇا آنءُ ڏسان ٿو هتڙي.
هي کيت سرنهن جا منهنجي لئه،
گهاٽا يار ته آهن ڪيئي،
هي سورج ڪرڻا سنڌوءِ تي،
مون لاءِ وڏي ڪا دولت آ،
هي ٿڌڙا جھُوٽا هيرن جا،
محبوبا جي ڳالهين وانگر،
هي نيرو آ آڪاس مٿان،
جو ڄڻ پرين جو رئو آهي،
هي وڻ سڃاڻن ٿا مون کي،
سالن کان ڳوٺاين وانگي،
هيءَ مٽيءَ جا رستن تي آ،
سا ڪيڏي پنهنجي پنهنجي آ.
پر هي ڇا ڄاڻن ويچارا،
هي ڪونه ڏسن منظر سارا،
جئن آنءُ ڏسان ٿو پيو هتڙي،
جئن آنءُ ڏسان ٿو پيو هتڙي۔