او ڳوٺاڻا ڳوٺ سڏئي ٿو
او ڳوٺاڻا ڳوٺ سڏئي ٿو،
ڳوٺ، جنهين ۾ تنهنجي جڙ آ.
ڳوٺ جون ڳليون جن ۾ تنهنجي،
بچپن جون يادون آهن،
ڪيئن وساريون سي تون آهن؟
آءُ هلي آ! ڳوٺ سڄي جا منظر تنهنجي،
نظرن منجھه اچڻ لئه آتا آتا آهن،
اڄ به سنڌوءَ جون ڇوليون تنهنجي،
پيرن ساڻ لڳڻ ٿيون چاهن،
اڄ به مُهين جي اسٽوپا ٿي،
تو کي بند تي جاچي ويٺي،
ٻلهڙيجيءَ جا چنڊ ستارا،
تو بن ڄڻ ويڳاڻا آهن،
ٻير،ڦريون، ڦوٽا توکي ٿا،
پنهنجي لذت بخشڻ چاحن،
تنهنجي ڳوٺ جا پنڇي پيارا!
توکي سڏڻ لئه لات لنون ٿا،
اڄ ڀي فصلن جي وچ وارا،
سنهڙا رستا توکي سڏن ٿا،
تنهنجا سنگتي ساٿي سارا،
شام سمي جو راند رهن ٿا،
تنهنجي گهر جا ڀاتي سارا،
چُلهه تي تنهنجون ڳالهيون ڪن ٿا،
آءُ هلي آ! سيءَ اچي ويا،
ڪنهن ناريءَ جا نيڻ وسي پيا.
هيءُ مڃون ٿا توکي اتڙي،
هر آسائش هوندي سُوندي،
ڳوٺ جي ياد به ايندي هوندي،
ڇو ته ملير جي مارئيءَ جهڙو،
تنهنجو منڙو ماندو هوندو،
ڳوٺ ڏسڻ لئه، ڳوٺ اچڻ لئه۔
او ڳوٺاڻا! ڳوٺ سڏئي ٿو،
ڳوٺ، جنهين ۾ تنهنجي جڙ آ۔
مهين جي = موهن جو دڙي جي
ٻلهڙيجي= شاعر جو ڳوٺ