هوءَ مونکي ٿي چوي
“هاڻ تون مون کي ڇڏي ڏي،
ڇو ته پنهنجي راهه هاڻي آ جدا،
۽ نه ٿي مان چاهيان،
راهہ ان ۾ تون بہ پنهنجي
هن جوانيءَ جا هي نازڪ پيرڙا،
نا اميدين جي ڪنڊن سان،
ئي ڪرين زخمي پرين!
هاڻ تننجي پيرڙن لئه
منتظر هن کوڙ راهون،
جن ۾ ڪيئي ڇوڪريون نازڪ گلن جان
واس محبت جو ڏيڻ چاهن ٿيون توکي.
ڏِس ته تو لئه ڇوڪرين جو کوڙ ٻانهون
منتظر آهن پرين!
جي ڏئي توکي سگهن ٿيون پيار سارو
جو ڏئي مان ڪونه توکي ٿي سگهان،
ڪين ٿي مان ٿي سگهان،
تنهنجي جيون جي غزل جو ڪورديف،
جو مڪمل تنهنجي شعرن کي ڪري۔
پر چڙي ٿو مان چوان:
“عشق تي ڪو زور ڪونهي،
عشق ڪائي بيخودي آ،
جنهن ۾ پنهنجو ڪوبه ڪونهي دخل ڪو،
هي پَکي جان ڪونه آ جنهن جي هوا جو
رُخ پيو ڦيرائجي،
عشق ميندي ڪين آ جا لائجي،
۽ ڪجن هي انگ ڳاڙها،
ڪين گهرجن سي گلن جون مونکي راهون ،
جن ۾ ڪُوڙي آ خوشي،
پر مون کي آهن قبول
سي ڪنڊن- راهون پرين!
جن ۾ سچو درد آ،
مان هلي تن تي وهائڻ چاهيان ٿو
خون پنهنجي پيار جو،
ڇو ته سو ئي سچ آهي،
ها اهو ئي سچ آهي۔”