اوهان لاءِ آرسي بڻجان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو،
اجائي آس ۾ ڀٽڪان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو.
هي منهنجو فن ته بارش آ، مگر هي ديس پٿريلو،
انهي تي مان پيو برسان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو.
انڌيري ۾ سُمهڻ چاهن، پيا هن ديس جا ماڻهو،
ٻران پيو ديپ وانگر مان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو.
اوهان کي راهه منزل جي، ڏسڻ منهنجو ته ڪم آهي،
اوهان جو همسفر ڀي ٿيان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو.
نظر منهنجي ڏسي ٿي مختلف هر شيءِ ۽ ڏسندي پئي،
اوھان وانگي ڏِسان سڀ مان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو.
سندءِ دل جي هجان ڀرسان، ضروري سو پرين! آهي،
بدن جي ڀي هجان ڀرسان، ضروري سو ته ڪونهي ڪو.
****