هوءَ محبت جي ڪا ماري آ، هوءَ سُهڻيءَ جئن ڪا ناري آ،
هوءَ ڀُوري عشق ڪئي آ پر، هِت رسم ڪئي هوءَ ڪاري آ.
هن پنهنجي جيون کي مون آ، ڪاغذ جي ٻيڙي سمجھو ڪا،
جا عشق جي گَهري دريا ۾، اڄ تائين ويٺي تاري آ.
هي اڄ به جوانيون پوڙهيون ٿي، بي يار ويون، بيڪار ويون،
ڇو جو آ پيار تي پابندي ۽ رسم- حڪومت جاري آ.
هي پڪڙي ٿو جنهن ماڻهوءَ کي، ٿو اُن جو سارو“پاڻ” ڪُهي،
پو اُن کي نِوڙت سيکاري، ها اهڙو عشق شڪاري آ.
تون وڃ! ۽ هن کي چئه هاڻي، دل کي اڄ کٽ جئن ڇڏ واڻي!
ڇو جو هوءَ جيڪا گُل جهڙي، سا هاڻ اچڻ ئي واري آ.
اڄ مون کان يار ويو وڇڙي، ڄڻ جيون- ٻُوٽو ويو اُجڙي،
جو گُلَ جھليندو هو ڪيڏا، سو خالي ٽاري ٽاري آ!
هي هيڏا سال رهڻ جيئرو، ڄڻ موت سندي ڪا تياري آ،
ڄڻ موت اسان جي منزل آ، ۽ جيون اُن لئه لاري آ.
****