شاعريءَ لئه زندگيءَ ۾ ئي شهادت ٿي کپي،
گهاءَ کي دائم رکڻ واري به طاقت ٿي کپي.
ڪنهن ڪناري عشق جي تي، هاڻ پهچڻ لئه پرين!
زندگيءَ جي ناوَ کي تنهنجي رفاقت ٿي کپي.
چنڊ! توسان مان پرينءَ جون ڳالهڙيون جيڪر ڪيان،
پر مشيني زندگيءَ مان يار! فرصت ٿي کپي.
ڇا ٿيو جو سڀ مخالف ٿي پيا منهنجا هتي،
ڪين ماڻهن جي مون کي ڪائي حمايت ٿي کپي.
مان خدا جي ويجھڙو هان، مسجدن کان دُور ڀي،
او مُلان! ڪائي خدا لئه ٻي عبادت ٿي کپي.
هاڻ تون ماڻهن کي ڏاها! بس ڇڏ ڏي، ها ڇڏي،
ڇو ته تن کي ڪين راحت پر اذيت ٿي کپي.
شاعري رومانوي آ تنهن کي سمجھڻ لاءِ بس،
پيار ۾ ڀرپور دل واري نزاڪت ٿي کپي.
****