ماڻهن کي مارن ٿا اڄ نادان سمورا،
قتل ويا ٿي شعرن جا ديوان سمورا.
هاڻي آزادي ناهي ڪنهن جي محبوبا،
ڇو ته ويا ٿي مقتل هن ويران سمورا.
محبت جي هن ڏوهه ڪرڻ جي هيءَ سزا آ،
جو مون کي مارڻ لئه ڪن اعلان سمورا.
تون ئي محبوبا ۽ تون ئي آزادي آن،
ڳالهه اها ڪئن سمجھن هي نادان سمورا.
هوءَ جيڪا گل جهڙي آ تنهن لاءِ سڀن جي،
ڀاڪين جا آتا آهن گلدان سمورا.
هڪڙو ڳڀرو جو دنيا کي لوڏي ويو آ،
سوچي سو پوڙها ٿي ويا حيران سمورا.
ڪيڏو انسانيت کان دُور وڃن ٿا ٿيندا،
هي ماڻهو ڪاٿي آهن انسان سمورا!
تو ئي درد ڏنا ۽ تو ئي شعر ڏنا هي،
ڪيئن وساريان تنهنجا هي احسان سمورا!
ماري ڪير سگهي ٿو سورج کي يارو!؟
ڪين مُئا هِن صبح سندا امڪان سمورا.
****