مِلي ميهار سان سُهڻي، سدائين لئه ٻُڏڻ کان پوءِ،
حياتي سا حسين آهي، ملي ٿي جا مرڻ کان پوءِ.
ضروري آ قدم ننڍڙو، وڏي ڪنهن پنڌ لئه جانان!
خدا سان ڀي ملي سگهبو، رڳو تنهنجي ملڻ کان پوءِ.
سدائين سُونهن کي خطرو، رهيو آهي زماني کان،
پَٽڻ لئه هٿ پهچن ٿا، گُلابن جي ٽڙڻ کان پوءِ.
اوهان جي گُهور سان گُلشن، بڻيو آهي اسان جو من،
عجب ٿا عشق جا گُلڙا، ڦُٽن تنهنجي ڏسڻ کان پوءِ.
اوهان جو هي وڇوڙو ڀي، لڳي ٿو باهه وانگي ئي،
انهيءَ ئي باهه ۾ سونو، ٿيان ٿو مان پچڻ کان پوءِ.
اڳي اونداهه هو ڪوئي، جڏهن محبت نه هوندي هئي،
حياتي روشني ٿي وئي، محبت جي اچڻ کان پوءِ.
****