پگهر
منهنجو ڀاءُ،
گاهه جي وڏي ڀري ڪري،
ٿڪجي، پگهر ۾ شل ٿي، قميص لاهي،
پکي جي اڳيان اچي ويٺو آهي.
هو جڏهن گاهه تي وڃي رهيو هو،
ته مان هڪ نظم لکي رهيو هوس،
پر اهو نظم ڏاڍو ڳورو هيو،
گاهه جي ڀري کان به گهڻو ڳورو،
جيڪو مان نه کڻي سگهيس،
۽ اڌ ۾ ئي رهجي ويو.
هاڻي منهنجي ڀاءُ جو پگهر،
سُڪي ويو آهي،
پر منهنجو ان بار جي ڪري وَهيل پگهر،
اڃا تائين ڪونه سُڪو آهي،
شايد منهنجو پگهر تڏهن سُڪندو،
جڏهن اهو ڳورو نظم،
مان کڻي ويندس،
۽ مان پني تي اچي لاهيندس.