هڪ شهر جي ڪهاڻي
گندي پاڻيءَ جي دُٻي،
جهڙي شهر ۾ ڪيڙن وانگر آهن،
سڀ ماڻهو۔
هتي زندگي خوفزده چُوهي وانگر،
ڊڄي ٿي،
موت جي ٻليءَ کان۔
هتي زندگيءَ جي اکين ۾،
سهڻي مقصد جو ڪجل پيل ڪونهي،
پر انهن ۾ چپِيون پيل آهن،
بيحسي ۽ سمجھوتي جون.
ماستر هر روز اسڪول وڃڻ کان اڳ،
بستر ۾ ئي چاهي ٿو،
ته ڪا هڙتال ٿئي،
۽ اسڪول بند ٿئي۔
پوليس وارو قانون جي چهري تي
گهروڙي ڏنل بُجي جهڙو آهي،
طوائف سِکي چُڪي آهي،
پنهنجو ڌيان جسم تان هٽائڻ جو فن،
۽ هوءَ برداشت ڪري سگهي ٿي،
هر مرد کي،
هن لاءِ هر مرد هڪجهڙو آ ،
جيئن ڊاڪٽر لاءِ هر مريض.
خوابن ۾ به پوپٽ پڪڙيندڙ ننڍڙا ٻار،
جنسي تشدد جي خنجر لڳڻ سان هميشه لاءِ،
روحاني گهاءَ کڻي گهمن ٿا،
جمعي جي نماز تي ويندڙ
ڪلف ڪپڙن وارو شخص
پنندڙ ٻار کي لت هڻي عبادت لاءِ وڃي ٿو،
هتي سيڪس پيار تي حاوي آهي،
نوجوان نشي، نارين ۽ نوٽن لاءِ
بيچين آهن،
هو نوجوانيءَ واري خوبصورت عمر ۾،
هڪ ڏينهن به سڌاري جو سپنو نہ ٿا ڏسن،
ڇوڪريون نه ٿيون سمجھن،
آزاديءَ جي معنيٰ،
پوڙها موت لاءِ مشق ٿا ڪن،
سياستدان عوام کي بيوقوف بڻائن ٿا،
۽ عوام به هر دفعي وانگر،
بيوقوف ٿيڻ لاءِ بلڪل تيار آهي،
هر پيشو ڪندڙ پنهنجي پيشي کي
صرف پئسي ڪمائڻ جو ذريعو سمجھي ٿو،
۽ ان لاءِ “ڪرپشن” کي فخر سان،
“پروفيشنلزم” چئي ٿو،
پر هن شهر جو سچو ۽ ذهين ماڻهو،
ڪجهه به نه ڪري سگهڻ جي ڏک کان بيزار ٿي،
خودڪشي ٿو ڪري سمنڊ ۾،
۽ سمنڊ ان ماڻهوءَ جي دل،
پنهنجي سيني ۾ رکي،
بيچينيءَ ۾،
سدائين ڇلندو ٿو رهي،
ڇُلندو ٿو رهي.
*****
مڇي رڳو اهو کائي،
جنهن جي دل درياهه آهي،
جنهن جو اندر سمند آهي۔