هان مون کي تنهنجي نظرن سان، ڪوئي انڪار به ڪونهي ڪو،
پر توسان پيار محبت جو، ڪوئي اقرار به ڪونهي ڪو.
هي عشق سندو آهي رستو، جو نيٺ خدا ڏي پهچي ٿو،
توڙي دشوار به ڪونهي ڪو، پر هي هموار به ڪونهي ڪو.
هي وهندڙ پاڻيءَ جيئن لمحا، او جانان! سڀ تنهنجا منهنجا،
ڪئن اهڙن لمحن کي روڪيون! ڪو اهڙو ڄار به ڪونهي ڪو.
هوءِ چوڏهينءَ جي چانڊاڻ هئي، ۽ خوشبوءَ وانگي ساڻ هئي،
هاڻي ته نصيبن ۾ منهنجي، هن جو ديدار به ڪونهي ڪو.
جي جيون اهڙو آهه ڪِنو، پوءِ زوريءَ جيئجي ڇو اهڙو؟
مان پيار نه آهيان ڪنهنجو ڀي، ۽ منهنجو پيار به ڪونهي ڪو.
پنهنجي به جدا ٿي ويئي سرِي، ڏس ڪيئن ويا سين يار! هِري،
ٻئي جيئون ٿا توڙي اهڙو، سهڻو سنسار به ڪونهي ڪو.
****