“مون تي شعر لکي ڪو مون کي مانُ ڏئي،”
شاعر آڏو خالي ڪاڳر سوچي ٿو.
“ڇو نه ٻُڌن ٿا ماڻهو فطرت جي ٻولي؟”
چنڊ کڙو جو آهي ٻاهر سوچي ٿو.
مون پڇيو هو “محبت ڇاهي؟” هُو چُپ آ،
سائنس جي علمن جو ماهر سوچي ٿو.
محبوبا جي ڀاڪر تي ڇا ڇا لکجي!؟
لفظ رُٺل جنھن کان سو شاعر سوچي ٿو.
“ماڻهو پنهنجي وندر ڪاڻ اچن ٿا بس،
سمجھن منهنجو درد نه” ساگر سوچي ٿو.
هن جي بچپن ۾ کيڏڻ جا سڀ منظر،
لاش ڏسي اڄ، گهر جو آڳر سوچي ٿو.
دهشتگردن جي گولين سان ٻارَ مري ويا،
“ڇا لکجي!؟” لفظن جو ساحر سوچي ٿو.
****