فروخ فرخ زاد
راتاهو
پوءِ
سج ٿڌو ٿي ويو
۽ دنيا مان
برڪت هلي ويئي
ميدانن مان گاهه سُڪي ويو
سمنڊن ۾ مڇيون خشڪ ٿي ويون
۽ زمين پنهنجن لاشن کي
ٻاهر اُڇلائي ڇڏيو.
رات هئڊين درين ۾
لاڳيتي ڌنڌ وڌندي ويئي
پکڙجي ويئي
هڪ شڪي خيال جيان
ڊگهيون ۽ ڪشاديون سڙڪون
اوندهه ۾ ٻڏي ويون
گم ٿي ويون.
هيڪلائي ۽ نويڪلائي جي غفائن ۾
بيڪاريءَ جنم ورتو
رتَ مان ڀُنگ ۽ آفيم جي
بدبو پئي آئي
ڳورهارين عورتن
منڍيون لٿل ٻارڙن کي جنم ڏنو
پينگهن شرم وچان
قبرن ۾ پناهه ورتي.
۽ انهيءَ خاموش ۽ مرده ٽوليءَ ۾
جڏهن ڪا چڻنگ
معمولي ۽ بيڪار چڻنگ
اوچتو ئي اوچتو
ڀَڄي ڀُري، پرزاه پرزا ٿي وئي
تڏهن هنن هڪ ٻئي تي حملا ڪيا
هنن ڇرين ۽ ڪاتين سان
هڪ ٻي جا ڪنڌ ڪپيا
پوءِ هو وڃي
اڻ سامايل ڇوڪرين سان
رت هاڻي بستري ۾ سُمهيا.
(ترجمو: ولي رام ولڀ)