زماني بُت رقبت جا پٿر وانگي گهڙيا آهن،
اسان ڪنهن پيار جا پيرا خزائن ۾ کنيا آهن.
وڃي ڪو خواب وارن جي ويڙهوٽي ۾ لِڪو آهي!
ٽِڙي احساس ٽيڙو ٿي انڌيرن ۾ ٻريا آهن.
دغا جي بوءِ رستن تي اُڀي آ پاڳلن وانگي،
حُسن جا غم هوائن ۾ ڪفن پائي گَڏيا آهن!
هتي هر پل تماشن جو يزيدي روح جاڳي ٿو،
حُسيني حوصلن وانگي وچن اُڃ ۾ وڙهيا آهن!
ڪچا جوڀن اُداسي ڏس، رڙن ٿا ماٺ جي هنج ۾،
ڊنل ڳاڙهين اکين تي هُل رکيا ڳاڙها اَکيا آهن.
مندر ۾ گهِنڊ آ گونجيو، ممبر تان ٻانگ آ اُڀري،
اسان چهرا گلابن جا فجر ويلي پڙهيا آهن!
***