هل ڀٽائي ڏي هلون!
وحشتن جا واڙ ڏِس!
ڀُونءِ ٿِي ڀيلاڙ ڏِس،
جيءُ هر سال جاڙ ڏس،
درد ٿيو آ لاڙ ڏس،
گهاءُ تي آ گهاءُ ڏس!
هر گهڙي جو تاءُ ڏِس،
سڏ سڏ تي پير آ،
جاڳ سان ورتاءُ ڏس!
روشني جي لڄ لُٽي،
سُونهن ٿِي آ خاڪ ڏس!
ڪونه ٿيون ڦُلڙيون کِلن،
دهشتن جا ڌاڪ ڏِس!
ڏس ته ڏيئا پيا ٽُٽن،
واءُ آ ڄڻ روڳ ۾،
ماڳ لاوارث ٿيا،
سنڌ آهي سوڳ ۾،
پوپٽن جا نيڻ ڏِس،
چيٽ ٿيو آ چُهنڊڙي،
ڪُنڀٽن جي دل سڙي،
زهر ڏوڪيو آ چپن،
ڪا نٿي مُرڪي گهڙي!
عشق پنهنجو ڀل کڻي،
عرش جون ٻانهُون ڇُهي،
پر ڏسين ٿِي قهر جانُم،
ٽهڪ پيو سارا کسي،
ڌُوڙ ٿِ وينديون چُميون،
جي ٻُڏاسين ذات ۾،
ڪجهه نه رهندو او صنم،
جي ڪِرياسين رات ۾!
روشنيون وينديون رُلي،
وقت آهي گهات ۾،
ٻُڌ، وچولي جي پَريءَ،
اُگهه تون ڪارو ڪجل،
ويڙھ هِي گهاٽا ڇَتا،
ڊاهي ڇڏ لالِي لڳل،
اچ اُداسين کي ٿُڏيون،
ڀونءِ کي ڀاڪر ڀَريون،
رات جي سنگهر ڪَٽيون،
هل ڀٽائي ڏي هلون!
***