دلين جا ٺڪاڻا اَجها ئي ٻُڏي ويا،
نوان خواب پنهنجا سڄا ئي ٻُڏي ويا.
سُڪي ويون درن جون سموريون چنبيليون،
گلابن جا ڳاڙها گهگها ئي ٻُڏي ويا!
ڊهي پيون نگر تي انڌيريون گهٽائون،
سنيها، اشارا گهڻا ئي ٻُڏي ويا.
جتي چنڊ چمڪيا اُتي سُور اُڀريا،
ڇُليون ڪونه ڇيرون، ڇلا ئي ٻُڏي ويا.
لڳي جسم ڀُورن تي مِٽي جي ميندي،
ڪنوارن جا ڪارا ڇَتا ئي ٻُڏي ويا.
اکين کان اکين جي عجيب ٿِي جُدائي،
پڇائون مري ويون پَتا ئي ٻُڏي ويا.
***