چنڊ منصور آ !
روشني ٿِي چَوي دؤر ناسُور آ،
چنڊ منصور آ!
کوڙ ڪارا ڪُتا ڪَرُ کڻي ٿا ڏِسن،
رات جِي، تهمتن جيئن تِکي گُهور آ!
چنڊ مَنصور آ !
ڀل زمانو سڄو آڱرين کي کَڻي،
ڪونه ڳاڙهين دلين کان ذرو دُور آ.
چنڊ مَنصور آ !
روح جن جا انڌا، سي ته سمجهن به ڇا؟
دل جي تاريخ جو سانورو پُور آ!
چنڊ مَنصور آ !
عاشقي جي مِٽي ناهي مرڻي ڪڏهن،
ڪونه جُهڪڻو هينئين جو ڪڏهن نُور آ!
چنڊ مَنصور آ!
چنڊ مَنصور آ !
***