مَٽيو وڃن مَٽيو وڃن، جِتان ڪِٿان ڦَٽيو وڃن!
اکيون ته ڪي عقاب هِن جهَٽن سان دل جهَٽيو وڃن!
اِها نه ڳالهه ڪُوڙ آ، دغا جي مُنهن ۾ ڌُوڙ آ،
ڏِسي گلاب صُورتون هينئين تان غم هَٽيو وڃن.
ملڻ جا پل بهار جي مزاج جيئن حَسين هِن،
پرين بنا ته موسمون سَٽون ڏيو سَٽيو وڃن.
ڪُهن ٿيون بي حجاب ٿِي اُداس راتڙيون رَتل،
وراڪا ڏئي اُتاولا وڇوڙا ٿا لَٽيو وڃن.
زماني جو رواج آ، ڪجي ڪجي ڪجي به ڇا!
ٽِڙڻ کان اڳ عداوتون گلن جا ڳل پَتيو وڃن.
گَهڙي گهڙِي جي هِي ڪَڙي ننڍي نه ڳالهه آ وڏي،
اُميد جي خُمار تي صدين جا پل ڪَٽيو وڃن.
عجيب ڪجي ڇو دلبرو، جفا به هڪڙي راند آ،
وفا اڌ ڪُٺو ڪري ڪي چاهتون گَهٽيو وڃن!
***