منهنجي وس ۾ نه آ!
مون سان محبت ڪري سُور ٿيندينءِ سَڄي!
دير تائين مان ڪنهن جو ٿيان ڪيئن ڀلا؟
منهنجي رڳ رڳ ۾ ٽانڊو ٿو ٻرندو رهي،
منهنجي من جي مٽي ٿِي ڪيڏارو لِکي،
درد جو ٿو درياھ روز مون ۾ ڇُلي،
ڪيئن من جو مان هوڙو سنڀاليان ڀلا؟
ڪڻڪ وانگي ٿو سج جي مان هيٺان پَچان!
دلربا تنهنجي ڪومل اکين جو وطن،
ڪو به شڪ ناهي تنهنجو اوجاڳيل بدن،
ڪئين فسادن کي ويجهو ٿو آڻي سگهي،
کوڙ خوابن جا موتيا ٿو ڇاڻي سگهي.
تنهنجي ڳاڙهن ڳٽن جون نگاهون اِهي،
ڪنهن به رَت کي ته ڪافر ڪري ٿيون سگهن.
تنهنجي هٿڙن جي سُرخي جا ڳاڙها جهڊا،
ڪنهن به تاريخ کي پُڻ ٿا جنمي سگهن.
حُسن تنهنجي کان انڪار ناهي صفا!
پرڪجي ڇا جو ڌرتي ٿي ڀاڪر ڀري،
ڪئين خزائون ٿيون دل کي کڻي ڪِٿ وڃن.
ذهن اڪثر نديءَ وانگي اُٿليو پوي،
دل اُڏاميو وڃي روز ٽلٽي اندر،
روح کاميو وڃي روز مڪلي اندر،
آئون اڪثر اروڙن ڏي نِڪريو وڃان!
درد جي ٿو سمونڊن ۾ ليٽيو پوان،
منهنجي وس ۾ خيالن جي ٻيڙي نه آ،
مون کي هڻڪارون وحشي لتاڙيو وڃن.
شيشي وانگي ڪري ڄڻ ڀڄي ٿو پوان!
مون کي راتين جا سُڏڪا ٿا ساڙيو وِجهن!
منهنجي نگري جون ڇاننُئون سڙي ٿيون وڃن،
منهنجي نگري جون مائون سڙي ٿيون وڃن!
آئون دانُهن جي پويان ڊُڪيو ٿو پوان،
منهنجي دلڙي ٿِي سنڌڙي کي ٻانُهون وِجهي.
دير تائين مان ڪنهن جو ٿيان ڪيئن ڀلا؟
مون سان مُحبت ڪري سُور ٿيندينءِ سڄي!
***