سُريون اُڃ ٿِي آڱريون، آگم ٿِي ويا انگ،
وڄڙين جهڙا ونگ، ويڙهي ويا وجود کي.
ڪڏهن سمجهيو ڪونه آ، پٿر کي انسان،
پٿر هڻي پيار کي، پٿر کي ڏئي مان،
پٿر آ حيران، اڃا پنهنجو پاڻ تي.
ڪاهُو جي ڄڻ روح مان، اُڀري آ ڪا رِيهُه،
”مون ۾ ڪو اسرار آ، مون وٽ ٿورو بيهه،
پنهنجو نِيهُه، سنيهُه ساڳيو آهي سنڌ لئه!“
ڪاهُوءَ توتي ڪيترا، اُٺا آهن مِينهن،
پوءِ به توتي ڏينهن، مون کي ميرا ٿا لڳن.
هُونئن ته منهنجا ڏُک، گهٽجڻ کان آهن گهڻا،
هڪڙي تنهنجي مُک، ارپيون آهن آٿتون!
***