نيڻ هُن جا ڪٿي ڪُجهه ٻُڌائين نٿا،
فاصلا ويڙهجي غم گهٽائين نٿا.
عشق جي وجد تي ماٺ آهي لٿي،
چنڊ تارا به ڪنهن جو سڏائين نٿا.
وقت سڀ آڱريون ڄڻ ته ساڙي ڇڏيون،
روح ٻرندڙ ڪٿي ڪي اُجهائين نٿا.
پاڻ ڪنهن کي چئون وقت رَت ۾ ٻُڏو،
خواب ڇا، ڪي پکي هاڻ ڳائين نٿا.
دلبرين جو مرڻ حادثو آ وڏو،
سُور سُورج اچي ڀي سُڪائين نٿا!
پنهنجي اُلڪن اڃا ننڊ ناهي ڪئي،
چنڊ چهرا گرهڻ ڪا هَٽائين نٿا!
***