درد وڌي ويا پر جذبن جي دل نه ڇڻي مونجهارن ۾،
اونداهي سان اٽڪي پياسين عشق کڻي اظهار ۾.
چنڊ چون ٿا ناهي اُڀريو رَت ۾ ڳاڙهي رات ڏسي،
پنڌ ڪريون ٿا پوءِ به پرھ لئه شامل ٿِي وڻجارن ۾.
هيل ڌنارن جون به زبانون ڪاتين جون هِن کاڄ ٿيون،
روح اُڃايل سينڌُن جا اڄ ڀٽڪن ٿا ويچارن ۾.
ننگ وڪاڻا، دنگ وڪاڻا، ڪارونجهر جا انگ وڪاڻا،
ڪينجهر آهن نوحا ڳاتا ڪنول ٻُڏا ڪيڏارن ۾.
سَرتي سنڌڙي سڏ ڪيو انڪار ڪيون ڪافر بڻجون،
شامل رَت ٿئي شل هِي پنهنجو مٽيءَ جي مهڪارن ۾.
وڻ وڻ چيري مڪڙيون جوڙيون حيرت ۾ مهراڻ ٻُڏي،
ڀل ته ڪنڌين تي سُهڻيون سوچين نڪتا ڪير هِي پارن ۾؟
سُمل تُنهنجا نيڻ اُٻاڻا، ٿر جي جھڻ آ سينڌ سڙي،
ڪَجلاسر جو سپنو آهين ٻوڙ نه دل ماٺارن ۾!
***