اُها سنڌ آهي اسان جون نهارون!
زمانن کان جنهن کي اُجاڙيو زليلن،
غدارين سان جنهن کي آ ساڙيو خبيثن،
زندانن ۾ جنهن کي آ واڙيو پليتن،
سدائين آ جنهن کي لتاڙيو غليظن،
رتو ڇاڻ جنهن جون رهيون هِن بهارون!
اُها سنڌ آهي اسان جون نِهارون!
ڪڏهن ديپ جنهن جا اُجهايا هوائن!
ڪڏهن ڳيچ جنهن جا دُکايا چِتائُن!
ڪڏهن اُرھ جنهن جا ڪپايا دغائُن،
ڪڏهن ڦُول جنهن جا سُڪايا خزائُن!
زنجيرن ۾ جنهن جون ڪَٽيون هِن ڄَمارون!
اها سنڌ آهي اسان جون نِهارون!
قهر جنهن تي رَت جي لِکي آ ڪهاڻي،
رهيو قيد جنهن جي آ سِنڌوءَ جو پاڻي،
صُبح جنهن جو ماتم، سمجها جنهن جي ساڻي،
فريبن سان جنهن جي آ خُوشبو وِڪاڻي،
سُتيون پر نه جنهن جون ڪڏهن هِن پُڪارون!
اُها سنڌ آهي اسان جون نِهارون!
ڏسو، جنهن جي جذبي آ مڪلي ڄَڻي هُو،
ڏسو جنهن جي سپني آ ٽلٽي ڄَڻي هُو.
ڏِسو، جنهن جي رُتبي آ ٻاگهِي ڄَڻي هُو،
ڏِسو، جنهن جي دودي آ مَستي ڄَڻي هُو،
ڏِسو، جنهن تي صدمن جون آهن قطارون!
اُها سنڌ آهي اسان جون نِهارون!
***