سُکن کي نه تاڻي هنڌن ۾ پياسين،
سڏيو حُسن اُڏري ڦندن ۾ پياسين.
اسان چنڊ پويان ڏسائُون ڦلهوريون،
انڌيرن جي اڪثر ڪَنڌن ۾ پياسين.
تتل عشق پنهنجو عجب آ گواهي،
روهيڙن جي وانگي رَندن ۾ پياسين.
لُٽيل ڀاڪرن جي لِکي ڪو ڪهاڻي،
زمانن کان اڳتي ڇنڌن ۾ پياسين.
اوهان ڪونه ويڙهيون جُدائي جون شالُون،
اسان وحشتن جي ڏندن ۾ پياسين.
هٿن جي تِرين تي ڏيئا ها اسان جي،
پتو پيو صدين جي انڌن ۾ پياسين.
***