ڳالهه صُبح جي زخمن جي!
هِي رات بُکايل ڏانئڻ آ،
هِي رات دغا جي جهولي آ،
پنجوڙ اڃا هِن شينهَن تي،
آزادي چِٻُن جي ٻولي آ،
هِي رات ڪهاڙي جهڙي آ،
هر وقت ڪَپي ٿي سينن کي،
ڄڻ روح گدڙ ويا کائي هِن،
آواز نه آهي ويڙهن ۾،
ڄڻ چُوڙن کي آ باھ ٻَکيو،
وئي روهيڙا سڀ ڌُوڙ کڻي!
ڄڻ دل دل تي آ وڄ ڪِري!
اڄ اُلڪو اُلڪو آلو آ،
هِي درد گهُري ٿو پنڌ اڃان!
ڏِس ماٺ اسان لئه ،قتل آ،
هِي سنڌ گهُري ٿِي ڪنڌ اڃان!
تون سار بلاول هڏڙن کي،
ڪر سوچ اگهاڙن جسمن جي،
رک ياد ڀٽائي جون نظرون،
ڪر ڳالهه صُبح جي زخمن جي!
تون سار اُنهن اڻموٽن کي،
جن چيٽن کي ويساھُ ڏنو،
جن دل ۾ ميڙي جاڳ رکي،
جن اُڃ ۾ وڙهندي ساھ ڏنو!
اڄ چنگ سمورا چُپ آهن.
ڄڻ ناهي جاڳيل چارڻ ڪو،
ڄڻ هٿ سڙي ويا ٽانڊن ۾،
اڄ ٻاريل ناهي ٻارڻ ڪو.
تون ڳاٽ کڻي اُٿ ڪنڌي تي،
تون زنگ نه پنهنجي خوابن کي،
آزادي هوا ٿِي عشق گهُري،
تون اوڍي ڇڏ اوجاڳن کي،
تون نيڻ چُمي ڏِسي تارن جا،
تقدير به پيرن ۾ ڊهندي،
تون اُڇلي جيڪر خوف اُٿين،
زنجير نه پيرن ۾ رهندي!
***