احساس دُکيل آهن زخمن سان رڱيل آهيون،
صدمن جي صليبن تي هر وقت ٽنگيل آهيون.
خاموش هوا ايڏي چُوڙيون به نٿيون جاڳن،
مغرور انڌيرن ۾ سڀ پاڻ ونگيل آهيون.
سئو نانگ لتاڙياسين پر ڪنهن نه ڪکيو آهي،
بي شرم غدارن جا ڏس پاڻ ڏنگيل آهيون.
دوکن جون مُندون اڪثر ٿيون خواب وڃن ڇاڻي،
چهرن جي نوازش آ پن ڇڻ سان مڱيل آهيون.
هر پهر تماشو ٿِي پئي ڀونءِ سڄي لُٽجي،
ڇا عشق مري ويو آ يا پاڻ زنگيل آهيون؟
ٻيو ڪو به نئون نالو لکبو نه ٻُڌي ڇڏ تون،
سنڌ ماءُ جي نالي سان پٿر جيئن دنگيل آهيون!
***