اي مِٽي ٻُڍي ڇڏ!
هِي ڌرتي نه جنهن مان کُتي دلربائي،
هِي وڻ وڻ نه جنهن مان ڦُتي بيوفائي،
هِي رستا نه جن تي ٿيو عشق پوڙهو،
هِي واٽون نه جن تي سُتي اوپرائي،
ڪو وحشي اِنهن کي وساري سگهي ٿو،
مُنافق ئي تِن کي ڌِڪاري سگهي ٿو!
عذابن جا سينا، ڪٿائون صدين جون،
شهيدن جا رُتبا، صدائون اکين جون،
حَسينن جون نظرون، ادائون سڳين جون،
رُتن جا سنيها، دُعائون پکين جون!
ڪو رهزن اُنهن کي لُٽائي سگهي ٿو.
ڪو سنگدل اُنهن کي کپائي سگهي ٿو!
ڪو منحوس تِن کي اُجهائي سگهي ٿو!
اُنهن جي سو قيمت اڳائي سگهي ٿو!
نه جنهن جي رڳُن ۾ رهي ٿَڃُ آهي!
صفا جنهن جا جذبا رهيا هيچ آهن!
نه جنهن جي هينئين تي لَٿو چنڊ آهي!
اُهوئي اِنهن کي وڃائي سگهي ٿو!
ڀلي پيو اُهو پاڻ کي ڪُجهه سَڏائي،
ڀلي پيو اُهو ٺاھ ڪيڏا به ٺاهي!
ٻُڌي ڇڏ، ٻُڌي ڇڏ، اي مِٽي ٻُڌي ڇَڏ!
اسان جو سو ناهي، اسان مان سو ناهي!
***