سمنڊ بڻجي ويا آهيون!
اسان جي بندگي يارو،
اِهائي عاشقي آهي!
اسان جنهن لئه ننڊون ٻاري،
ڪڏهن چارا تَڪيا آهن،
ڪڏهن ڇِرڪي بهارن ۾،
ڪنڊا دل سان ٻَکيا آهن!
ڪڏهن هُن جي پڇائن ۾،
وڃايو پاڻ کي آهي.
ڪڏهن هُن جي نگاهن تي،
لُٽايو پاڻ کي آهي،
اسان غمناڪ شامن ۾،
لَڌو سُرهاڻ کي آهي،
سدائين دل جي اجرڪ سان،
ٻَڌو سُرهاڻ کي آهي!
نه مسجد ۾ ويا آهيون،
نه مندر جا ٿيا آهيون!
رڳو بس شهر هُن جي ۾،
رَتو رَت ٿِي وريا آهيون!
اونداهيَن کي خبر آهي،
کڻي بس پيار هُن جو ئي،
ڪٿي گُل ٿِي ٽڙيا آهيون.
ڪٿي دُوري جي موسم ۾،
پنن وانگي ڇڻيا آهيون!
مهاريو هُم جڏهن آهي،
سمنڊ بڻجي ويا آهيون!
وساريو هُن جڏهن آهي،
تڏهن صحرا ٿيا آهيون!
اسان جي زندگي يارو
اِها ئي عاشقي آهي!
اسان جي بندگي يارو،
اِهائي عاشقي آهي!
***