کڙيل تاري ٻُڌايو!
درد کي ڪهڙي همٿ جو دڳ جهَلي،
پيار هُن جو ڇانءُ جيئن آهي مٿان،
هُوءَ رَهي ٿِي مُرڪندي منهنجي اندر،
مان رهان ٿو جاڳيندو سِنڌوءَ جيان!
ٿوهر جو کير ٿو امرت لڳي،
دل چُمي جي روح کان آهي سِکيو!
پن ڇڻن ٿا، ٿو لڳي هُوءَ آ رُني،
گُل ٽِڙن ٿا، ڄڻ ته هُن آهي کِليو!
وقت لاءِ حيرتُون هُن جو هَلڻ،
ها، نسور مُحبتون هُن جو ملڻ،
قافلن کان درد ٿو وِسريو وڃي،
ڄڻ گُلابي راحتون هُن جو ڏسڻ!
”موسمن جي مُرڪ آهي ڪا نئين!“
ڪنهن کِڙيل تاري ٻُڌايو آ اِهو،
”حسرتن جي حُسن جي آ انتها!“
سج اوڀر مان اُٿي آهي چيو!
سنڌ، هُن جا نيڻ ڄڻ تنهنجا صُبح،
وقت ڄاڻي ٿو وفا جي چيچ آ،
رات کي چئو هُن مٿان پهرو نه ڏي!
هُوءَ اُڃايل ڪاسبي جو ڳيچ آ!
***