ڇيريون ڇمڪن ڇوليون ٿِي!
ڪا وڄُ اُڀي ٿِئي ڪَرڪي سان،
ڪو مَچ چتائي ڀڙڪي سان،
ڪا جوت نهاري ٽِمڪي سان،
ڪا چڻنگ نَچي پَئي چمڪي سان.
جنهن ديس ٿئي جنهن هنڌ ٿِئي!
بي شرم غلامي بند ٿِئي!
شل اونداهيءَ کي موت اچي!
ڪي ڇيريون ڇَمڪن ڇوليون ٿِي،
ڪي چُڙيون ڇَمڪن ٻوليون ٿِي،
ڪي لفظ اڏامن گوليون ٿي،
ڪي مُرليون جاڳن لوليون ٿِي.
جنهن ڀُونءِ ٿِئي، جنهن هنڌ ٿِئي!
آواز نئين ڪا تَند ٿِئي!
شل خاموشي کي موت اچي!
نئين باک مٽيءَ تي پير کڻي،
نئون واس گلن سان گڏ اچي.
مظلوم اُداسيءَ کي ڇوڙي.
نئين آزاديءَ جو سڏ اچي.
جنهن ماڳ ٿئي، جنهن هنڌ ٿئي،
انسان جو اوچو ڪنڌ ٿئي!
شل ڀاڙيائي کي موت اچي!
***
ادائن سان دل کي جَهٽيو آزمائين.
نظر کي نظر سان ڦَٽيو آزمائين.
لڳي ٿو ته چنڊ جو آهي روح تو ۾،
وڌيو آزمائين، گَهٽيو آزمائين!
عجيب امتحانن جي آهين ڪهاڻي،
نگاهن کان پَرتي هَٽيو آزمائين!
اِهي ذلف اُڏرن ته جهومي سُهائي،
چڳُون اڱرين سان وَٽيو آزمائين!
سندو هوش تارن اِجهو ڄڻ وڃايو،
غضب جون ٿِي مُرڪون ڇَٽيو آزمائين.
اڃا روپ آهن ڏسڻ لئه هزارين،
زماني کان من کي ڪَٽيو آزمائين.
گُلابن جي خوشبو تي سوچيان يا توتي؟
گُلن جي گهٽين مان مَٽيو آزمائين!
***