ڌوتو ناهي پاڻ کي، ڌُوڙيل آڌيگام،
ماندي آ هر شام، ڌڻ هليا ويا لاڙ ڏي،
عطر اوتيل واءُ ۾، ننگر تي برسات،
محبت جهڙي رات، چُوڙا ٿِي چُمندِي گُهمي!
ميرو تُنهنجو پولڪو، بارش ڌوئي شال،
سنڌوءَ ڏيئي ڇال، جيسين موٽي اوج تي.
مُرڪيو آهي سِنڌ جو گهگهي ۾ گُلاب،
ڀٽائي جو خواب، ڏٺم ڪاڇي هَنج ۾!
جاڳي گهاٽِي ننڊ مان، ڇِرڪي اُٿيا پُور،
گُجري تنهنجي گُهور، ٽاڻا ٽهڪائي ڇڏيا.
***