تو پيار جي چُني تي جو ٽانڪيون ادائون،
پل ۾ گلاب ٿِي ويون هِن شهر جون هوائون!
تو ٽهڪ ٽيڙي نِيرا آ سانجهه ۾ نهاريو،
گس گس خُمارجي ويو گَرجي اُٿيون گهٽائون!
تازو هوا جو جهُوٽو آيو ته دل آ ڇِرڪِي!
ڪاون مٿان هليون هِن اڪٿر هتي وفائون.
مان وحشتن جي رڻ کي آهيان لتاڙي پهتو،
دردن تي وِجهه پگهر تون، زخمن تي ڇاڻ ڇانُئون!
تون آرسين جو سپنو، تون روشني جو نغمو،
تنهنجيون اکيون نِراليون ڄڻ سنڌ جون صدائون.
اُس ڇانءُ آهي جيون، بي نانءُ آهي جيون،
مُرڪون ڦُٽڻ کان اڳ ۾ وچڙن ٿيون ڀوڳنائون!
ڪيڏا حَسين نعرا ٽِڙندا رهيا سدا هِن،
ناهن سُتيون تڏهن ڀي ڌرتي جون هِي چِتائون.
آواز ڏي چپن کي، احساس ڏي گلن کي،
خاموش ٿِي جي ويندين کُٽنديون نه هِي خِزائون.
***