مان باغي هان!
مان مُنڪر هان مان باغي هان!
ڪُوڙن جي کنيل ديوارن جو،
وحشين جي ڇڏيل ويچارن جو،
ماڻهن تي مڙهيل ماٺارن جو،
دوکن سان اڏيل ڪردارن جو.
ڦورن جي گهڙيل فرمانن جو،
مان مُنڪر هان مان باعي هان!
جن گهر گهر ساڙي پيٽ لُٽيا،
جن چوليون ڦاڙي چيٽ لُٽيا.
جن چُڙن کان آواز کسيو،
جن ارمانن جا ٻيٽ لُٽيا!
تن منحوسن مُردارن جو!
مان مُنڪر هان مان باعي هان!
دل سُڏڪن جي ٿِ باھ کڻي.
پيو ٽانڊن تي ڄڻ نيڻ رکان!
ڪيئن چُوڙين ۾ روپوش ٿيان!
پئي سنڌ هينئين ۾ ساھ کڻي!
هر قاتل جي دهمانن جو،
مان مُنڪر هان مان باعي هان!
تون ڌُوتن جا احوال ڪرين،
مان منصورن جي ڳالهه ڪريان!
تون ڪاڻيارن تي ڇانءُ رکين،
مان دودن کي ويساھ سڏيان!
ڪم ظرفن جو مروانن جو،
مان مُنڪر هان مان باعي هان!
***