رابيلن جي رُت کان اڳ ۾ !
سُقراطن سان قيب رکيو هو،
احساسن کي زهر مليو هو،
ڪُنوارين جهڙا خواب کنيا ها،
ڪهاڙين جهڙو شهر مليو هو!
بد پل ڪو تندور بڻيو هو،
هر پل ڪو تندور بڻيو هو،
دل جي تنهائي جي بُت مان،
سرمد وانگي خون ڳڙيو هو!
ڪاري رُت کي سُر اِهو آ،
سُڃ ۾ تنهنجو واس ٽِڙيو هو،
بادل اوڍي آئي هُئين تون،
غم کي تنهنجي مُرڪ تَڙيو هو!
ڪيئي راتيون ڪاريون آيون،
عشق نه پويان پير ڌَريو هو،
چانڊوڪين جا زلف چُميا ها،
تارن دل تي ديپ رکيو هو،
اوجاگن جا رنگ نوان ها،
دردن دل جو ڳوٺ ڇڏيو هو.
زخمن ڍڪجي ننڊ ڪئي هئي،
مُرڪ گلن کان رقص سکيو هو.
ها پر جڳ کي روح ڪٿي هو،
ڏک تي پنهنجو پنڌ کُٽو هو!
رابيلن جي رُت کان اڳ ۾،
تُنهنجو منهنجو ساٿ ٽُٽو هو!
***