برسات جي رِم جهِم ۾ مُرڪيو تو وري آهي،
اچرج ۾ اچي وِڄ ڪا ڪاڇي تي ڪِري آهي!
محبوب جواني جا اسرار عجيب آهن،
سُرمي سان ڏِسي توکي موسم هِي ڦِري آهي!
اوڀر مان اُٿيل سُخي ڀانيان ٿو ائين جانُم،
ميندي ۾ رتل تنهنجي هٿ جي ته تِري آهي.
زلفن کي ڇنڊين ٿِي تُون ڀئونرا ٿا ڀِريو ڀُلجن،
چُوڙين کي ٻُڌڻ لاءِ سانجهي وئي هِري آهي!
سارين کان چُني تُنهنجي احوال پُڇيا آهن،
ڀنڀور تان ويراني ڪيڏي ٿِي ڍري آهي!
مان ڏياج جي ڏرتي جو ڪو عشق نئون آهيان،
اي حُسن هلي آ تون هٿ تي پئي سِري آهي!
***