ڪجليون کڻي نهارون بَر ۾ بهار آئي!
زلفن جي يادگيري بي اختيار آئي.
ڇائِي ڇَنڊي جُڳن جي پنڇي پري اُڏاڻا،
آرس ڀڳو روهيڙن ڦُلڙين جي سار آئي!
احساس ويا اُجهامي آهي گَهڙي ڇڻڻ جي،
تڙپي ڏٺو ستارن هُوءَ اشڪبار آئي!
ڪيڏا انڌير آهن مُکڙين تي پير آهن،
خاموش آهي نگري گُل گُل کي گار آئي!
ڳوٺن جي روح مان ڇو دُونهون اڃا اُٿي ٿو؟
مٽي وجهي مٿي ۾ سنڌ جي ميار آئي!
ڌرتي جو عشق آهي ناهي ڪڏهن به مرڻو!
مِٽي جي آ امرتا سنڌوءَ ڏي ڇار آئي!
ناهي اِها ڪهاڻي وِسري وڃي جا پل ۾،
ٿورو بنهه وڏو آ هُوءَ بار بار آئي!
***