تنهائي جي روح جو، جيڪر وٺندين واس،
توکي پوءِ احساس ٿيندو ڪوئِل ڪُوڪ جو!
او شل پنهنجي سِنڌ ۾، اهڙا ڏينهن اچن،
نيرڳ ننڊون ڪَن، آزادي سان آب تي.
گُل جي پاڇي ساڻ، ڪيڏو مِٽيءَ چاھ،
ننڍڙي ڳالهه نه آھ، ڄاڻو ڪو ڄاڻي سگهي.
جهڙي سوچ عقاب جي، تِهڙي تُنهنجا جَهٽ،
تُون ڇا ڄاڻين ڄَٽ، شاعر جي اظهار کي.
***