رهي نه موسم
عجيب يادون عجيب سوچون،
تتل ذهن ۾ اچي ٻَرن ٿيون،
صليب ڪو ڄڻ کڻي هلون ٿا،
پپر پنن جيئن ڇَڻي هلون ٿا!
ڦُٽي جدائي لَڏيو قرارن،
لُٽي سُهائي سڏيو نه چارن،
ڪکيو نهارن، ٻکيو ترارن،
لڳو آ، مُرڪڻ ڇڏيو بهارن،
ڪِري پئي هِي وفا ڪنڊن تي،
ڳڙن ٿا رَت جا ڦُڙا دڳن تي،
اُهي نه ٻانهُون رهيون ڳچيءَ ۾،
جنين ۾ ڳاڙاها صُبح ٻَڌل ها!
اچي ويون ننڊون اُنهن چپن کي،
حُسن جا جيڪي نوان ڪنول ها.
رهي نه موسم وري ملڻ جي،
رهيا نه باقي سبب ٽِڙڻ جا!
کِڙيو نه ڪوئي چِٽو اشارو.
ڊهي ويا رستا اچڻ وڃڻ جا.
وڃون ٿا هاڻي دُکيل دُکن سان،
اُنهي شهر جي ڪچين گهٽين مان،
جنين ۾ پنهنجا حَسين سپنا،
سَتي جي بُت جيئن سَڙيا سمورا،
مليا نه جن کي ڪفن به پُورا،
ڪڏهن ها جن سان حَسين ناتا،
اُهي به نظرون ائين ڏسن ٿيون،
هُجون جيئن ڌاريان اسان ازل کان،
هجي الڳ ڄڻ سڳنڌ ڪنول کان،
عجيب يادون ائين لُڇن ٿيون!
عجيب سوچون ٻَرن ٿيون!
***