ڏيهه جا ڏيئا انڌا!
حالتون ايڏيون صنم آهن انڌيون،
جو جيئڻ ڀي معجزو ٿو ڪو لڳي!
دوزخن ڄڻ آرسُن آهن ڀڳيون!
ڪونه ٿِي ڪنهن خواب کي ميندي رڱي!
ديس جو ٿِي واءُ ويو آهي انڌو!
وقت هاريل جنگ جو ميدان ڄڻ،
حُسن هاڻي آجپي لئه پيو رَڙي،
عشق سان ورتاءُ ٿيو آهي انڌو!
هر چُمي وٽ درد جو آهي ڪفن!
ڌُوڙ ۾ ٿيا ڇانورا آهن انڌا!
ڏس پکين جي شام ۾ ناهي نگر،
پن ڇڻي پَٽ تي ڪِريا آهن انڌا!
کُڙکٻيتا ويا هِتان آهن لَڏي،
گُل بهارن سڀ ڄڻيا آهن انڌا!
هر گهڙي ڪنهن باھ جي آهي ڄِڀي!
دلبرين جا آسرا آهن انڌا!
محبتن جا نيڻ مرثيا ٿا لڳن،
ڇا ٻُچايون سانحا آهن انڌا!
روز ٿو احساس جو جوڀن سڙي،
روز رولي ماٺ ٿِي ڳوڙها انڌا!
ڪونه ٿو ڀاڪر ڪٿي غم کي مِلي،
بي مهل ٿِڙندا وتن سُڏڪا انڌا!
دلربا خوشبو هلي وئي آ پري،
حسرتن کي پيا چُڀن ڪاوا انڌا!
هاڻ پيا اتهاس اوندهه ۾ لِکون،
ڏيهه جا ٿِي ويا آهن ڏيئا انڌا!
***