رڻ تي اُڀري موهي ٿو احساس کي،
چوندو آهي وَنڊ، مون سان دل جا ممرا!
مورن پنک مٿي کڻي، ڳاتا آهن ڳيچُ،
سانوڻ تُنهنجي چيچُ، ڪولهڻ قابو آ ڪئي!
کِسڪي ويندي ڪُوڙ جيئن، رهزن ڪاري رات،
پهڻن ۾ پرڀات، اچڻي آهي روپلا.
سِج جي هيٺان ساڳيا پاڻيارين جا پنڌ،
اڃا سُوراچند، پاڻي ٿو ميرو پيئي.
نِڪري آءُ نقاب مان، ڀوڏيسر جا خواب،
سِرجي نئون باب، عشق جي اتهاس جو!
(سوراچند: ننگرپارڪر جو خوبصورت ڳوٺڙو)
***