گهڙيون اڪثر شبابن ڏي رڳو هِن ٽياس ٿِي آيون،
رُتون جيڪي به هِت آيون غضب جي پياس ٿِي آيون!
اسان قيدين جيان پل پل عذابن ۾ گُذاريو آ،
اسان ڏي ڪونه چانڊڪيون ڪڏهن احساس ٿِي آيون!
چُميو هو ڪو نه ڪنهن ٿوهر نهاريو ڪونه ڪنهن تاري،
چڳُون تنهن لئه اُداسي جون اسان ڏي آس ٿِي آيون!
کڻي ويون مُشڪ سينڌن ۾ وڏو هو ناز ٽهڪن جو،
شهر مان ڳوٺ جون مُکڙيون نپوڙيل ماس ٿِي آيون!
اِهو دل معجزو آهي لٿو آ چنڊ ڇاتي تي،
حجابن جون ڦُٽيون نگاهون واس ٿِي آيون!
***