ڪڏهن انڪار لکرايو ڪڏهن اقرار لکرايو،
قسم سنڌوءَ ڪنارن جو اسان کان پيار لکرايو
نظم نِڪتا نهارن مان غزل اُڀريا ادائن مان،
ستارا شاهديون آهن حُسن هر بار لکرايو.
نشيلا پير گهاٽن تي هٺيلي لوڏ هٿڙن جي،
ڪڪوريل ڪائناتن جي ٿڌي مهڪار لِکرايو.
ڳُٺن جي ڳنڍ هر ڪنهن ۾ هُئا ٺڻ لفظ ڪئين قابو،
کُليا جيئن زلف هِن ڪارا عجب اسرار لکرايو.
ڪڏهن ڦُلڙي لٿي ڪائي، ڪڏهن ڪو تِلڪ گهايو ويو،
قتل گاهن جي رستي تي سُتل ماٺار لکرايو.
کلڻ ڀي خوف ۾ ويڙهيل ملڻ جو عيوضو گولي،
تتل بيحس زماني جي ڏنل هر گار لکرايو.
سڙن پيا خواب ڳوٺن جا سُتا ناهيون اکيون ٻوٽي،
شهيدن جي نئين رَت جي نئين هٻڪار لکرايو.
مياڻي ڀوڳ ڪو ناهي ڪهاڻي آ گلابن جي،
سنڌوءَ لاءِ اجرڪون اُجڙيون اُنهن جي سار لکرايو.
اسان مٽي جا ڪي ماڻهو اسان ڌرتي جي دل ڄاڻون،
اسان کي عاشقي ڳوهيو صدين جي ڇا لکرايو.
***