زمانو ڪو عقاب ٿيو ته خواب ڪِٿ ڪِري پيا،
ڊگهو اِهو عذاب ٿيو ته خواب ڪِري پيا!
اُداسين جا ورق هِي پڙهي پُڇا ٿَڪي پئي،
نه ختم هِي ڪتاب ٿيو ته خواب هِٿ ڪِري پيا.
شباب جنهن جي، شهر جو مزاج پئي نئون رکيو،
اُهو به گل نقاب ٿيو ته خواب ڪِٿ ڪِري پيا.
ٻُڏي ويون ٻاٽ ۾ اکيون سڙي ويا پير ماٺ ۾،
فريب هِت نصاب ٿيو ته خواب ڪِٿ ڪِري پيا!
مليون نه آٿتون اجهل ٽِڙيا نه ذلف ڇانءُ ٿِي!
وفا کان پئي حساب ٿيو ته خواب ڪِٿ ڪِري پيا!
سُمهي سگهيا نه رات جو ستارا، خيال ۽ پکي،
شهيد ڪو حجاب ٿيو ته خواب ڪِٿ ڪِري پيا!
اها ئي پاڻ سان وڏي نهار بيرُخي ڪئي،
جڏهن به پل ٿيو ته خواب ڪِٿ ڪِري پيا!
***