اڻ ٽڙيل ڪنول جي نانءُ
ڏٺو نه رنگ آ ڪڏهن حَسين تو ڪنهن خواب جو،
تڏهن نه توتان آ لٿو اڃا نشو حجاب جو.
اڃا ته دل اٿئي ڪچي اڃا نه تو ۾ رڻ ٻريو،
اڃا ته آهين اڻلکيل نظم تون ڪنهن ڪتاب جو.
اڃا ته حُسن اَڻ ڌُريو رکين ٿِي تون وجود ۾،
اڃا ته ڪيئي آرسيون ڏسين ٿِي تون غُرور ۾.
اڃا مٽي تي موسمون لڳن ٿيون توکي بي مُلهيون،
اڃا ته پنهنجي ذات جي رهين ٿِي تون سُرور ۾.
اڃا نه تنهنجي جاڳ کي خُمار جي وِڇُون ڏَنگيو،
زماني جي رواج جا تڏهن ته طرف ٿِي کڻين.
اڃا نه تنهنجي ماٺ کي آ درد جي ڪڪر ٻکيو،
وفا جون تون مسافريون تڏهن ٿِي بي بقا چوين!
ڀرم جي باک جو وطن اڃا ته تو گهُميو نه آ،
اجايا ٽهڪ اڻ ڳڻيا ائين نه ڏي تون عشق تي.
ڪڍي آ خود کي خول مان ڇلن جا ڳل ڇُهي ته ڏِس،
جهان آ بنهه وڏو اڃا تو ڪُجهه ڏِٺو نه آ!
نظر جي قرب جو ڪجل ڪڏهن ڪٿي وٺي به ڏس!
ڪڏهن ڪنهن لڙڪ جي ڪڻي زبان سان چکي به ڏِس!
اگهاڙا پير تون ڪڏهن سماج تي رکي به ڏس!
وڏو آ عرش عشق جو ڪڏهن اُتي اُڏي ته ڏِس!
اکيون ندين کان هِن وڏيون تَري ته ڏس ٻُڏي ته ڏس!
ڪڏهن ڪنهن دل جي لام تي پکي جيان لُڏي ته ڏِس!
هي باهه جو جهان آ حُسن سان تون ڪُڏي ته ڏِس!
پتو پَوَئي ته پيار جي پکين جو ڇاهي فلسفو!
ضمير ڇاهي ياد جو، جمال ڇاهي آس جو،
اسان کي پوءِ ٻڌاءِ تون دلين جو ڇاهي سلسلو.
هِي مُرڪ جو آمرحلو يا درد جو آ زلزلو؟
اسان کي پوءِ ٻڌاءِ تون اسان کي پوءِ ٻڌاءِ تون!
***