مختلف موضوع

تارن ڀري رات

هي ڪتاب ڪمپيئر نواز سومري جي ريڊيو اسڪرپٽ جو لکيل مجموعو آهي.
جيتوڻيڪ نواز سومري جو نانءُ سنڌ جي هاڻي ڪنهن به ريڊيو لسنر توڙي براڊ ڪاسٽر لاءِ اوپرو ناهي رهيو، پر سندس لکڻيون جيڪي اسڪرپٽ جي صورت ۾ ٽڙيل پکڙيل رهيون، ان کي سهيڙي نواز سومري ڪتاب ”تارن ڀري رات“ جي ئي عنوان هيٺ اسان آڏو آنديون آهن، ان سان نه فقط پڙهندڙ مستفيد ٿيندا پر نوجوان طبقي لاءِ پڻ اليڪٽرانڪ ميڊيا ۾ پاڻ مڃرائڻ جا موقعا فراهم ڪرڻ ۾ مدد ملندي،
  • 4.5/5.0
  • 2794
  • 669
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نواز سومرو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book تارن ڀري رات

جتي محبت جون دعوائون ڪندڙ دغا باز نڪرن

ڪڏهن ڪڏهن ائين به ٿيندو آهي ته اسان کي ڪڏهن ڪو ڏک نه به ڏيندو آهي ليڪن هو ڏکويل لڳندو هوندو آهي، اهو ڇو آهي، ڇا لاءِ آهي ۽ ڇا لاءِ ٿيندو آهي، جنهن جو ڪوبه جواب ڪونه هوندو آهي، ليڪن هڪ حقيقت اها به آهي ته هر انسان ايڏو حساس ڪونه هوندو آهي، اڄڪلهه جي هن نفسانفسي واري ماحول ۾ جتي هر ڪوئي موقع پرست سڏيو ٿو وڃي اتي اها به حيقت ۽ سوهانو سچ آهي ته ڪي ڪي ماڻهو اڄ به ٻين لاءِ جيئن ٿا ۽ پنهنجين خواهشن کي ماري ٻين جي لاءِ خوشيون خريد ڪن ٿا پر جڏهن ڏسجي ٿو ته آخر انهيءَ ماڻهو جي حصي ۾ اچي ئي ڇا ٿو؟ ڏک، پريشانيون ۽ بس.
جتي رت جا رشتا به مفادن جي نظر ٿي وڃن، جتي محبت بي لوث نه رهي، جتي محبت جون دعوائون ڪندڙ دغا ڏئي وڃن، جتي ڪنهن واعدي جي تڪميل نه ٿئي، اتي پوءِ احساس رکندڙ ماڻهو هر ٻئي ماڻهوءَ کان ڊڄڻ لڳي ٿو، هن کي ڪنهن تي اعتبار نٿو رهي، هو رت جي رشتن کي، دوستن کي، هر ماڻهوءَ کي، هر ماڻهوءَ جي وفا کي به شڪ جي نگاهه سان، ڏسندي ڏسندي اڪيلائيءَ جي اونهي کوهه ۾ ڪرندي پاڻ کي تنهائي جي تنور ۾ تڙپندو محسوس ڪري ٿو، ۽ جڏهن اڪيلائي جا احساس ساٿي بڻجن ٿا، تڏهن هو دنيا جي روين کان تنگي محسوس ڪندو آهي.
عزيزان حيات، اڄڪلهه جي دنيا ۾ جتي تمام گهڻي ترقي ٿي رهي آهي ۽ سائنسي ايجادن عام ماڻهوءَ جي لاءِ بيشمار آسانيون پيدا ڪيون آهن، اتي ائٽمي تجربن جي ڪري ڪيئي وبائي مرض ۽ بيماريون پڻ پکڙجي ويون آهن ۽ انهن مرضن مان گهڻن جو ته ڪو علاج به ڪونهي، اسان وٽ پنهنجن روين جي ڪري به هر ماڻهو پنهنجي وجود ۾ اڪيلو ٿيندو پيو وڃي، اڄڪلهه نفسياتي بيماريون پڻ وڌي رهيون آهن، اسان سڀني کي پنهنجن روين تي غور ڪرڻ کپي ۽ ڪوڙ جي ڪٽ کي ڇڏي سچائيءَ جا انمول موتي ميڙڻ گهرجن، چوندا آهن ته دوستيءَ جي گلابن جهڙن نازڪ بدن کي جڏهن ٻيائيءَ جا ڪنڊا تار تار ڪري ڇڏين ته
اهو ڪنهن صورت ۾ به،
جڙي ڪونه سگهندو آهي،
۽ جي جڙي به پوندو آهي ته،
ان جي مخملي بدن ۾،
اها سونهن نه رهندي آهي،
۽ ڳنڍ جو بدنام داغ،
لڙڪن سان به ڌوپي ڪونه سگهندو آهي.
سمورا اعتبار
۽ دوستيءَ جا، معتبر احساس،
ڄڻ شڪاريءَ جي شڪار ڪيل
پکين جيان
ڦٿڪيل ۽ لڇيل رهندا آهن.

*