جڏهن آبشارن تي جهرڻا رقص ڪرڻ لڳن
جڏهن سانوڻ جا ڪڪر گجگوڙون ڪري ڌرتيءَ جي اڃ اجهائن، جڏهن سمنڊ جون لهرون مستيءَ منجهان آڪاش ڇهڻ لڳن، جڏهن شام جا پاڇا ڪنهن حسينه جي زلفن وانگر دلين کي لٽڻ لڳن، جڏهن ملاح هوڙن ۾ چڙهي ڀٽائيءُ جون وايون ۽ بيت خوشيءَ مان نچندي ڳائن، جڏهن ڪوئل باغ ۾ پنهنجي ٻوليءَ سان انبن جي اچڻ جو پيغام ڏي، جڏهن وڻجارا پنهنجي منزل جو منهن ڏسي، مسڪرائڻ لڳن، جڏهن ٿڌي وٺي جي واءُ محبت جا پيغام آڻي.
جڏهن نمن ۾ ٻور لڳي ۽ ان جي خوشبوءِ پري پري تائين پکڙجي، جڏهن پکي باغن ۾ راهن تي ويٺل ڏسجن.
جڏهن ڌراڙن جا چنگ جهنگن ۾ جهونگارڻ لڳن.
جڏهن آڌيءَ رات جي بانسريءَ جو آواز محبت ڪندڙ روحن کي بيچين ڪن، جڏهن آبشارن تي جهرڻا رقص ڪن.
جڏهن اڪن جا پيلا پن ساوا ٿي ڦلڙيون ٿين، جڏهن اسان جهڙن غريبن جي ڇتن تي ڏيئا روشن ٿين ۽ جڏهن سانورين اکين جا ڪجل چمڪندڙ تلوار وانگي نظر اچن، تڏهن پڪ ڄاڻجو ته ڪو آس وندو اوهان جي انتظار ۾ پنهنجي ڳوٺ ۾ انتظار ڪري رهيو آهي، اهو انتظار ئي ته هوندو آهي، جيڪو هميشه اڌ مئو ڪري ڇڏيندو آهي.