مينهن وسندي ڪم اچڻ واري شيءِ جو قدر ڪرڻ گهرجي
وجهي ٻانهن ۾ وات، هوند رڃن ۾ ريهون ڪريو
محمد زمان/لنواري شريف
عزيزان حيات، آدُجڳاد کان ڪائنات جي هن ڪينواس تي زماني جو مصور ڪيترائي عجيب منظر ٺاهيندو ۽ ڊاهيندو رهيو آهي، ڪيتريون ئي صورتون ان عظيم ڪاريگر جي ڪلا جو تخيل بڻيون، پر نيٺ دستور جي مٽيءَ ۾ پورجي، زمين جي وڇاڻي تان انهن جا پير ائين ڊهي ويا جو اڄ ڪائنات جي ڪتاب ۾ سندن نالي جي باب جا ورق ورائڻ وارو ڪوبه نه رهيو آهي.
انهن جي بند ٿي ويل ورقن تي ويسر جي دز چڙهي وئي آهي ۽ ڪيتريون ئي شامون، رات جي لامن سان ٻکجي انهن جي ڪتبن تي گهرا انڌيرا ڇڏي ويون آهن، جهڙيءَ طرح ديوارون ٺهنديون ئي ڊهڻ لاءِ آهن ۽ گل ٽڙندا ئي مرجهائڻ لاءِ آهن، اهڙيءَ طرح زمين جي هن پڙ تي موجود هر شيءِ کي ڄمڻ ۽ مرڻ جي پراسرار مرحلي مان گذرڻو پوي ٿو.
ڇو ته هر اها شيءِ جيڪا اڄ پنهنجي عروج جي جوڀن جا تجلا پئي پسائي، هڪ ڏينهن ايندو جو ان کي عدم جي آهٽ ٻڌي فناعيت جو نوحو ڳائڻو پوندو، ان ڪري هن پل گهڙيءَ جي پر ڊگهي مسافت زندگيءَ ۾ اهڙو ڪجهه ڪجي جو سياڻن چواڻي ته ”مينهن وسندي ڪم اچي“،
حق ۽ سچ جي ڳالهه، لطيف سرڪار به خوب ڪئي آهي ته
جهوڙا جن جهلن ۾، هيري لک هزار،
لڳا واٽ وڻن کي، پنهونءَ جا پالار،
آن ڪي ويندي گڏيا، اهڙا سٽ سوار،
هو لنگهي ڪالهه قطار، تون آئي اڄ نهارئين.
شاهه