صبر جنين جو سير، تير نه گسي تن جو
اسان جيڪڏهن هڪ گهڙي، هڪ لمحي ۽ هڪ پل جي درد ۽ ڪاوڙ کي پي وڃڻ تي پاڻ هيرائڻ جا حامي ٿيون، ته سال ۽ صديون به اسان جا ٿي سگهن ٿا، اهو ڪجهه ڪري نه رڳو اسان پنهنجي مقصد حيات کي ماڻي سگهون ٿا، ليڪن پنهنجي موت کي به مانائتو ڪري سگهون ٿا ۽ دنيا ۾ سرخرو به ٿي سگهون ٿا.
بقول منهنجي مرشد، شاهه عبداللطيف ڀٽائي رح جي ته:
هو چونئي، تون مَ چئو، واتان ورائي،
اڳ اڳرائيءَ جو ڪري، خطا سو کائي،
پاند ۾ پائي، ويو ڪيني وارو ڪينڪي.
۽ زندگي جي ڪاروهنوار ۾ مختلف، جاين تي، انهن قولن ۽ چوڻين کي به اسان ور، ور ڪري ورجائيندا آهيون، مثال طور ته:
صبر جنين جو سيرُ، تيرُ نه گسي تِن جو،
زبان چَمَ جي، ڪنهن نه ڪم جي،
ٿڻين ڏڌو کير ۽ زبان مان نڪتل لفظن جو تير ڪڏهن به واپس وري ڪونه سگهندا آهن، ان ڪري پنهنجي ڪاوڙ ۽ غصي تي ڪنٽرول ڪرڻ لاءِ هر انسان کي برف جيان ٿڌو ٿيڻو پوندو ته تڏهن ئي هو صحيح انسان چورائڻ جو حقدار سڏرائيندو.